Spreker: Eduardo Villamor Zembrano

Het creatieve partnerschap tussen regisseur Luis García-Berlanga en scenarioschrijver Rafael Azcona duurde drie vruchtbare decennia en leverde de Spaanse cinema enkele van de belangrijkste titels uit zijn geschiedenis op.
Voordat ze de alliantie sloten die hen roem en prestige bracht, hadden Berlanga en Azcona elk een korte maar veelbelovende filmografie. De Valenciaanse regisseur had films gemaakt als Calabuch, “Los jueves, milagro” en “Bienvenido Mister Marshall”, waarin hij putte uit de klassieke Italiaanse komedie, maar zonder de kritische lading te veronachtzamen, die een van de elementen is die zijn merk van auteurisme vormen. Azcona had juist twee van zijn eigen verhalen bewerkt voor Marco Ferreri: beide merkwaardig getiteld in verkleinwoord, El pisito (Het Appartementje) en El cochecito (Het invalidenwagentje).

Hun eerste twee gezamenlijke producties waren Plácido (1961) en El verdugo (De Beul) (1963). Dit tweetal films, dat destijds elk door nauwelijks dertigduizend toeschouwers werd bekeken, verwierf met de opeenvolgende herzieningen een cultstatus, de voltooiing van een vertelstijl die Berlanga’s kwaadaardige blik verrijkte met de tragische scherpte van Azcona’s poëtica; de wildgroei van de eerste met de strenge formele orde die de laatste aan zijn teksten oplegde. Placido is een zure kritiek vol zwarte humor die zich richt op de hypocrisie van de provinciale bourgeoisie als weerspiegeling van de Spaanse maatschappij van het nationale katholicisme. El verdugo is, in eerste instantie, een sarcastisch pleidooi tegen de doodstraf. Wanneer de staat zich de macht toe-eigent over het leven of de dood van een mens te beslissen, wordt alles absurd, en deze absurditeit wordt in de film tot het uiterste doorgevoerd.

Na een onderbreking die werd gekenmerkt door andere projecten, keerden Berlanga en Azcona terug naar hun kritiek op de macht met La escopeta nacional (Het nationale jachtgeweer, 1978). In tegenstelling tot de vorige film, waarin de meest achtergestelde sectoren van de samenleving werden geportretteerd, ligt de nadruk in deze film op de rijke klasse: ministers, militairen, Falangisten, preconciliaire priesters, leden van Opus Dei en aristocraten. Azcona en Berlanga haalden later een script uit die vruchtbare periode uit de kast, dat in tenminste een paar versies niet door de censuur was gekomen. La vaquilla (De vaars, 1985) is waarschijnlijk de film die Berlanga zijn hele leven al had willen maken, waarin hij afrekent met de burgeroorlog en met zijn eigen ervaring als soldaat zonder roeping.

Berlanga en Azcona volgden het Tolstojaanse gebod “schilder je dorp en je zult de wereld schilderen” en deden dat met koppige moed in de lange jaren van een Spanje in beroering. Misschien om dezelfde reden kregen zij geen toegang tot de universaliteit die Luis Buñuel genoot. In de verschillende stadia van zijn werk zien we de voltooiing van een stijl die in de eerste periode, aangespoord door de censuur, in discursieve beknoptheid de ader vond om de omzwervingen van onfortuinlijke personages te beschrijven. Maar na verloop van tijd vonden Berlanga en Azcona in de koorvertelling het ideale middel om panoramische fresco’s te componeren, met een bijtende, genadeloze en vaak schunnige humor. Deze discursieve proliferatie maakte gebruik van talrijke casts en sequence shots waarbij de toeschouwer struikelde over het ongemak niet te weten wat er aan de hand was. Zijn werk had Spanje als protagonist en was als zodanig doorlaatbaar voor veranderingen in de context, maar verloor nooit zijn kritische zuurheid of zijn grimmige toon.

Gebaseerd op een tekst van Jorge Meyer (http://www.revistainvisibles.com/luis-garcia-berlanga-y-rafael-azcona.html)