De Zilveren Tijd: la Escuela de Bellas Artes en Madrid met Salvador Dalí, Louis Buñuel en Frederico Garcia Lorca
Drs. J. Timmerman
De Zilveren Tijd is een benaming voor de 20er jaren van de vorige eeuw waarin een ongekende bloei van het culturele leven in Spanje ontstond. Madrid was het onbetwiste centrum en nam de leidende rol in het culturele leven over van Barcelona.
Spanje beleefde een woelige periode.
Het land was in de 19e eeuw sterk achteruit gegaan en het enorme imperium van vroeger dagen bestond niet meer. In de oorlog om Cuba in 1898 ging de laatste glorie van het grote koloniale rijk verloren waarop de “Generatie van ‘98” reageerde met een neiging tot zelfreflectie en bespiegelingen.
De jonge koning Alfonso XIII trad aan in 1902 vol idealen en verwachtingen van herstel. Maar Spanje was bijna onbestuurbaar door vastgeroeste verhoudingen in de politiek en een verregaande ondermijning van het systeem door bommen en sluipschutters. In 1923 kwam aan deze chaotische periode een einde door het aantreden van dictator Primo de Rivera.
Ondanks de kritiek op de dictatuur brak een periode aan van nieuw elan vooral op cultureel terrein. Schrijvers zochten naar nieuwe wegen en de poëzie bloeide op, gesteund door een gretig lezerspubliek. In de Residencia de Estudiantes in Madrid troffen kunstenaars van verschillende professies elkaar met als resultaat eindeloze, soms opgewonden maar dikwijls vruchtbare tertulia’s op de terrassen van de hoofdstad. In die sfeer konden drie jonge studenten uitstekend gedijen, Federico García Lorca, Salvador Dalí en Louis Buñuel, alle drie beroemd geworden op hun eigen terrein. Even dacht men dat het een bescheiden herhaling van de Gouden Eeuw zou gaan worden. De periode is de Spaanse geschiedenis in gegaan als de Zilveren Tijd, de Edad de Plata.