In het kader van de mercantilistische expansie aan het eind van de 15de eeuw werden de Canarische eilanden definitief veroverd en geëvangeliseerd op dezelfde wijze als de Nieuwe Wereld. Dit proces bracht een acculturatie van de eilanden teweeg waardoor de kenmerken en uitingen van de cultuur van de oorspronkelijke bewoners verloren gingen en vervangen werden door andere die hen vreemd waren.
De nieuwe machthebbers (staat en kerk) bouwden representatieve gebouwen naar de luisterrijke ‘stijlen’ van Europa en andere, meer gewone gebouwen om in te wonen. Zo kwamen er ook nieuwe beelden van hoge plastische kwaliteit, die herinrichting van het gebied bevestigden.
Bovendien werden er nieuwe stedelijke ruimtes ontworpen, let wel, bij de belangrijkste in nauw verband met de vrijwel gelijktijdig gestichte nieuwe steden in Amerika. In die zin is het goed te bedenken dat Amerika en de Canarische eilanden in hetzelfde tijdsgewricht werden veroverd, als onderdeel van de expansie van de Castiliaanse kroon.
De verovering, tot slot, impliceerde ook de toevloed van durfkapitaal, grotendeels gefourneerd en gecontroleerd door Vlaamse kooplieden om de producten van de eilanden in Europa aan de man te brengen.
Dr. Francisco Galante Gomez is hoogleraar Kunstgeschiedenis aan de Universiteit van La Laguna en Academisch Consultant Affiliated Professor en onderzoeker aan de Katholieke Universiteit Leuven (KU-Leuven). Tijdens zijn studie heeft hij zich gericht op de artistieke en culturele relaties tussen de Canarische Eilanden en Vlaanderen in de 16de eeuw, als ook op de analyse van de ontwikkeling van de stad en de architectuur vanaf die tijd tot heden. Zijn belangstelling gaat vooral uit naar hoe architectuur en landschap in elkaar overgaan vanaf het midden van de 20ste eeuw. Over dit thema heeft hij in 30 boeken en 200 artikelen in nationale en internationale wetenschappelijke tijdschriften gepubliceerd. Bovendien heeft hij het script gemaakt voor verschillende culturele onderwerpen voor film, televisie en andere audiovisuele middelen. Werkt als essayist, kunstcriticus en ontwerper van tentoonstellingen waarbij de Exposición Universal in Sevilla in 1992 en die van Xacobeo-2004 het meest opvallen. Evenzo heeft hij proefschriften en ander academisch werk begeleid. Hij heeft talloze cursussen en specialistische seminars geleid, evenals conferenties aan verschillende universiteiten, zowel nationaal als internationaal en bij andere internationale organisaties. Is bestuurslid van verschillende culturele instellingen, van publieke en private organisaties. Zo is hij bijvoorbeeld directeur van de “Cátedra Cultural y Científica César Manrique” opgericht door de universiteit van La Laguna; is hij actief lid van de “Fundación César Manrique” op Lanzarote; van het “Musei Monografici dei Artista Contemporani”, gevestigd in het Museo Morandi in Bologna, waar hij de Spaanse vertegenwoordiger is; en was hij medeoprichter van het “Instituto Óscar Domínguez de Arte Contemporáneo”. Tevens is hij lid van redactieraden van diverse nationale uitgevers, van internationale wetenschappelijke tijdschriften en van openbare instellingen. Zo maakt hij deel uit van de “Ponencia Técnica de Patrimonio Arquitectónico” die de regering van de Canarische Eilanden bijstaat. En, tot slot, is hij lid van de adviesraad van de Consejo Superior de Investigaciones Científicas.